🎉 As-avonturen
Wat moet je met het leven? Ik heb geen flauw idee. Jij? M'n moeder wist 't ook niet. Ze wilde gewoon verdwijnen. Ik help haar.Ik ben Michiel, ouder- en kinderloos. Al jaren ben ik op sjouw met haar as, stommelend op weg naar een onzinnig einddoel. In dit geval Zwitserland. Onderweg beleven we avonturen. Voor mezelf. Voor jou. Voor de levenden. Om feestelijk de zinloosheid te leren vieren. Ga je mee? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🧂
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🌄 Portie 1: Ontgroening
Augustus 2018• 47.743876, 7.837326
Elbenbächle, iets boven Elbenschwand
Élke eerste keer is memorabel. En geen enkele eerste keer loopt als gepland. Ook je moeder uitstrooien niet.We hebben 6 porties moeder bij ons. Verdeelt over tupperware-bakjes, lege potten sinaasappelgemberjam en een potje Mutti-tomatenpuree. Het plan: haar in porties deponeren in allerlei verschillende bergbeekjes en bosstroompjes die uiteindelijk via de Rijn allemaal in de Noordzee uit komen.Plan A
Het is snikheet in het Kleines Wiesental. Doel is om het eerste portie as van mijn moeder te verstrooien bij de bron van het stroompje bovenop de berg Blauen, dat bij het berggehucht Elbenschwand, via het Elbenbächle, via de Kleine Wiese, via de Weise, via de Rijn in zee terechtkomt. Samen met alle toekomstige porties as. Maar dat wordt 'm niet.We beklimmen de Blauen.. maar alle toevoer-stroompjes staan droog. Wel levert het mooie geluidsopnames, glorieuze kuitpijn en een authentieke zonnesteek op.Plan B
De Nonnenmattweiher is een idyllisch meertje aan de flank van de berg met heerlijk koel zwemwater.Sinds het overlijden van mijn vader, mijn moeder die tegelijkertijd worstelde met alcoholisme en depressie en haar aftakeling in het hoogtij der participatiemaatschapij werd zwemmen een oerbehoefte om m'n hoofd leeg te maken. In die tijd begon mijn pensje omvangrijker te worden, dus mijn drijfvermogen en zwemplezier werden ook steeds groter. Dan is dit mooie meertje een prima plek voor het eerste portie, toch?Maar de Nonnenmattweiher ligt vandaag vol met oververhitte Duitsers. De randen van het meer hebben alle kleuren van de regenboog door parasols, badlakens en zwembroeken. Het toevoerstroompje staat droog en de afvloeiing is preventief afgesloten. Op het inmiddels bruine water drijft een laagje zonnebrand. En om dan temidden van dit alles een bakje moeder te gaan verstrooien...Dan maar plan C.
In het Elbenbächle sijpelt nog wat water. Een waterhuisje vlak boven het dorp pomp water uit de grond. Al is het minder romantisch; het ziet eruit als een bergbeekje en het klinkt als een bergbeekje. Dit wordt de locatie van portie 1. Bewapend met een bakje moeder in een plastic zakje.Ik zag ertegenop, het beginnen van haar as te verstrooien. Het is toch een soort ontgroening. Iets voor het eerst doen gebeurt niet meer zo heel vaak. Doodgaan gaat gegarandeerd een ontgroening zijn, maar opgedane ervaringstips zijn wat lastig te delen met je medemens.De wind heeft geen vat gekregen op de as. Door al jullie mooie verhalen was ik daar verdacht op. Zowel het gruizige deel als het poederige deel van portie 1 zijn keurig in het water terecht gekomen. Het poeder is nu op weg naar de zee, het gruis zal nog wel een tijdje daar in het water liggen. Er kwamen kikkervisjes op af. Check de geo-coördinaten als jij het - net als de kikkervisjes - ooit ter plaatse wil bewonderen.Op naar portie 2.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / potentiële adverteerders : kom maar op hoor.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten.Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
⛲ Portie 2: Fok de Donau
Augustus 2018• *48.097336, 8.150753 *
Griesbach, St Martinkapelle
Bijna ál het water in het Schwarzwald stroomt uiteindelijk via de Rijn naar de Noordzee. Bíjna al het water. Twee miserabele pisstroompjes glippen overal tussendoor en doen wat anders. Zoals ze hier zeggen: "Brigach und Breg bringen die Donau zu Weg."Volgens de Romeinen (Plinius de Oudere) én een verordening uit 1981 der Baden-Württembergischen Bundesregierung ligt de bron van de Donau in Donaueschingen, waar deze 2 pisstroompjes samenkomen. Om dat te bewijzen staat er sinds dik anderhalve eeuw een heerlijk protserig bouwseltje omheen zoals alleen de Duitsers dat kunnen maken.Maar wíj zijn op weg naar de échte bron van de Donau; het begin van de Breg. Vlak daarlangs ontspringt ook de Griesbach, die wél naar de Rijn voert. Precies daartussen wil ik portie 2 van m'n moeder uitstrooien, zodat het aan het lot is of ze via de Griesbach in de Noordzee uitkomt, of via de Breg 2500 km verderop in de Zwarte Zee.De meningen over mijn plan voor portie 2 lopen uiteen. De ijscoman vindt het een onaardig idee, zelf wat respectloos. Maar een vriend stelt zelfs voor om dit portie gewoon soweiso in de Donau te mieteren want dikke vinger; moeder is dood, lang leve de levenden.Het cruciale punt tussen de Breg- en Griesbach-bron ligt op een berg langs Furtwangen. Maar men maakt het ons zo onmogelijk mogelijk om daar te komen. Alle wegen naar Furtwangen zijn afgesloten, behalve een klein smal kronkelpaadje door een ravijn, de Hexenloch. Middenin dat ravijn staat een bijzondere molen, de Heksenaarsmolen met maar liefst 2 waterwielen. Maar we zijn toch vooral bezig om niet in het ravijn te kukelen.Het lot is ongenadig. Na lang gekronkel en samengeknepen billen komen we aan op de berg bij de Martinskapelle. En wat blijkt... We zijn niet bepaald de enigen. Bij lange na niet zelfs. Het stikt er van de toeristen. Er zijn kuthollanders, er krijst heel kut een kutkind. En er staat sinds kort een bijna onmogelijk lelijk kutbeeld van een naakte man met dreadlocks bij de Donaubron, een zielig stroompje druppelt vanonder 'm uit. Dit lullige gebeuren is het begin van een machtige rivier, 2x langer dan de Rijn. Ik krijg de neiging er in te pissen. Het is duidelijk. Fok de Donau.En in de verte verschijnen enge wolken. Als de Donau niks van moeder krijgt zit er niets anders op dan te zoeken naar de Griesbachbron. Maar helemaal niemand interesseert zich voor de Griesbach. Er is geen pad naartoe. Volgens de kaart ontspringt 'ie zo'n beetje verderop ergens in het bos. Op de gok strompelen we de wildernis in. Plastic bakje met as van moeder in de aanslag. In korte broek en met schoenen zonder sokken.Het bos is ongenadig. Na een tocht vol schrammen en striemen stuit ik op nat mos. Er sijpelt wat water. Op de achtergrond hoor je het onweer naderen. Hier dan maar. "Schiet op, ik wil hier weg.", zegt Lot. Er klinken trouwens ook wel heel veel insecten. Ja hoor, een wespennest. Of horzelnest. Iets naars in ieder geval. Ik kieper de inhoud van het plastic bakje in een nat kuiltje, en we maken dat we wegkomen.Voor de zekerheid steken we nog een kaarsje voor moeder aan in het kapelletje. En nog eentje voor de levenden.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🐸 Portie 3: Tja
Augustus 2018• *50.324950, 7.451356 *
Margaretenbrunnen, Kobern-Gondorf
Bij Aussichtspunkt Moseltal hebben ze vieze koffie en een geweldig uitzicht. 170 meter onder me zwemmen kleine stipjes in de Moezel. 'Dáár wil ik ook zwemmen!', denk ik al jaren. 'Dáár verstrooien we een portie moeder!', denk ik sinds kort.De Moseltalbrücke ligt bij Koblenz, waar de Moezel de Rijn ontmoet. We slapen in Haus Lore, vooral vanwege de profielfoto van de verhuurder: een Duitser uit tekenfilms, met hoedje, fikse grijze baard en fikse pul bier. Bij aankomst staat hij ons met sjekkie op te wachten. We zullen hem Asterix noemen. Zo noemen z’n kroegmaatjes hem ook, vertelt ‘ie ons. Ook is dit het WIFI-wachtwoord.Haus Lore heeft dezelfde kleur en geur als de vingers van Asterix. Geen warm water in de keuken en soms valt de stroom uit. Een gordijnrails stort van het plafond. Maar ach, we zijn hier niet voor nicotinemuren. Die had m'n moeder ook. Nee, we zijn hier om moeder in de Moezel te mieteren.Met portie 3 fietsen we erheen. Aangekomen bij de brug wordt er inderdaad aan de overkant gezwommen. 170 meter boven ons razen auto’s. Een boekhandelaar uit Koblenz had ons verteld dat dit een populaire en zeer succesvolle zelfmoordplek is. Hij had er een thriller over geschreven. Ik was het perfecte publiek: een suicidale moeder en van plan haar te verstrooien onder deze schijnbare zelfmoordbrug. Het was - ook deze keer - blijkbaar niet de bedoeling; we kunnen met de fiets pas veel verderop de andere oever bereiken. Het wordt alleen maar heter en ik had al een zonnesteek achter m’n kiezen van het vorige uitstrooi-avontuur.We besluiten te stoppen in het dorpje verderop, Kobern-Gondorf. Het dorp is stil. Het is zó heet dat ook duitsers siësta houden. Op het marktpleintje bestellen we een radler en ik spring de dorpsfontuin in. Maar wat te doen met portie 3?Misschien geloof je erin, misschien niet, maar Lot ontdekt dat in de bergen de Margaretenbrunnen zijn. Mijn moeder heette Margreet. Tja.Na lang klauteren vinden we een stenen torentje met Sint Joris erop. Joris was de oude kat van moeder, en stierf 6 maanden voor haar. Aan de voet van het torentje ontspringt een kleine bron. Het stinkt er. Is het écht de bedoeling dat ik moeder hierin gooi?Misschien geloof je erin. Misschien niet. Als ik twijfelend de as tevoorschijn haal komt er een kikker uit het bronnetje. Mijn moeder had iets met kikkers. Tja. Misschien geloof je erin. Ik niet, geloof ik. Toch kieper ik de as in het bronnetje. Het zinkt naar de bodem. De kikker
kijkt toe.Terug bij het dorp nemen we weer een radler. Het dorp voelt anders. Hebben we daarnet moeders laatste rustplek gevonden? Of hebben we het drinkwater van dit dorp
vergiftigd?#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
👙 Portie 4 : De Levenden
Augustus 2018• 47.508448, 9.750179
Bodensee, Bregenz
Aan de Duitse kant van de Bodensee is het een afschuwelijke toeristische ellende. Lot verbiedt me hier te strooien met m'n moeder.We reizen door naar Bregenz, het meest westelijke puntje van Oostenrijk. Ineens zijn we in een Duitstalig Monaco. Glamour in plaats van Currywurst. Luxe zeiljachten, classy kunstmusea, frisse jonge halfnaakte mensen. Ik heb er m'n dure Tommy Hillfigerblousje voor aangetrokken.Mijn moeder was vroeger een echte glamourbabe. Flirten met de mooiboyz op het strand van Saint Tropez. En ook in het huwelijk met m'n vader kon het niet op. Zakenreisjes en galajurken. Het was een illusie, maar wel een mooie.Ter ere van the fake good times gaat een portie moeder hier in de Bodensee.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
💍 Portie 5 : De Levenden
Augustus 2018• *49.402064, 8.713460 *
Rhododendron boven Neckar, Heidelberg
M'n vader paste niet helemaal in zijn kist. Toen we de deksel sloten hoorde ik z'n neus zachtjes breken. Ik moest zachtjes lachen.M'n moeder lag er in haar kist ook niet al te mooi bij. En al was hun huwelijk een illusie geweest, ging m'n vader vreemd en zwoer moeder na de scheiding de mannen af; toch stierf ze met hun trouwring om haar vinger. Die deed ik om m'n pink en heb 'm nooit meer afgedaan. De ring van pa is weg. En ik heb moeders handen, dus die ring zou toch nooit hebben gepast.Met mijn toenmalige band De Rotte Herders maakten we op een brakke morgen eens het nummer: 'Gooi mij maar achter de Rhododendron'. Een melig pleidooi aan een begrafenisondernemer. Mijn moeder had voor haar dood iets soortgelijks in een hoekje van een DELA-folder. 'Doe maar wat'.Lot en ik rijden in Heidelberg aan de Neckar. Mijn vader en ik waren hier ooit op roadtrip samen heengereden. Omdat moeder wilde sterven met de trouwring om, mag vader ook deel zijn van het verhaal. Dus ik ben hier in Heidelberg op zoek naar een strooilocatie. Ik durf Lot alleen niet te zeggen dat ik geen idee heb waar we heenrijden.Ineens komen we langs een grote Rhododendron. De grootste ooit. Ik gooi er een portie achter. Ooit zal het hard genoeg regenen dat het de rivier inspoelt.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
⚱️ Portie 6 : De Levenden
Augustus 2018• *50.248811, 7.586098 *
Rijnkilometer 573, in de lus bij Boppard
Vijf van de zes meegenomen porties as zijn nu uitgestrooid: de inhoud van 3 plastic bakjes, een pot sinaasappel-gemberjam en een potje ajvar. Nog 1 portie over, in een fles Mutti tomatenpassata.Op de laatste vakantiedag fietsen we langs een lus in de Rijn die op vele ansichtkaarten staat. De buitenbocht is kaal, heet, winderig, het stinkt. Geen plek voor de levenden. Maar moeder is dood. Portie 6 gaat hier te water.En nu? In Nederland staat nog een flinke pot as. Genoeg voor nog vele avonturen. Eerst maar eens een pintje. We fietsen door naar het stadje verderop. We treffen proleterige cocktailbars, hotels dat door Wes Anderson bedacht hadden kunnen zijn en veel vergane glorie. Geen plek voor de levenden.Een zwerver vraagt om plastic flesjes voor het statiegeld. Ik heb alleen nog een leeg flesje tomatenpassata.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🐦 ZWISCHENSPIEL:
Een boom met 18 vogeltjes
Mei 2019
De laatste jaren van mijn moeder waren nicotinebruin, greige en verbleekt mintgroen. 50 kuub aan dingen liet ze me na. Waaronder 7000 cm3 aan ongeordend borduurgaren. Een kleurexplosie temidden van de vale treurnis die ze achterliet. In de maanden die het kostte om alle restanten van haar leven te verhapstukken nam Lot het op zich om deze kluwen aan borduurgaren te ontwarren, ordenen en verwerken.Een nieuwe traditie ontstond in de week na moeders dood: tussen alle uitvaartproductiewerkzaamheden door gunden Lot en ik ons een dagelijks ommetje. Simpelweg
struinen, kijken en luisteren naar alles om je heen. Zo ontsproot ook onze liefde voor vogels. Moeder verdween, maar een nieuwe traditie bleef. Gaandeweg werden deze
ommetjes steeds groter en onze vogelvaardigheden ook. Lot is als celliste fan van de merel, mij kan je wakker maken voor de bezopen uitingen van het roodborstje, die
maniakale virtuoos. En op m’n verlanglijstje staat het goudhaantje: een bruingevederd lullig klein balletje met knalgele streep bovenop z’n kop.Het was in een kringloopwinkeltje in Terneuzen dat Lot de uitgelezen kans vond om al het borduurgaren mee weg te werken. Een half vergaan en onmogelijk groot borduur-patroon van een boom met 18 vogeltjes. Anderhalve meter gaas is nodig. Al 2 jaar is ze aan het borduren.Buiten struinend weet ik als gespitst orenmens steeds beter welke vogels te horen zijn, waar ze zitten, en wanneer. Toen ik twee weken terug door het Citadelpark in Gent fietste hoorde ik een geluid wat me al lang is ontsnapt; een op hol geslagen aanlopend kleuterfietsje. De onmiskenbare zang van het goudhaantje!Lot is doof aan 1 oor, dus qua vogelgeluiden is ze waardeloos. Maar waar ík ze met geen mogelijkheid te zien krijg, weet zij die ettertjes ook echt te spotten. Ik trek eropuit met opname-apparatuur om hun geluiden te vangen, en Lot wil graag een pijlsnelle verrekijker. Tips zijn welkom.Het is ver in mei. Vogelzanghoogtij is alweer voorbij, ze zijn nu druk met hun kroost. Toen ik gisteravond thuiskwam lag de vogelboom op het buro. Lot is al op twee derde. Een kwart van de geborduurde vogels zouden we nu daadwerkelijk in het wild kunnen herkennen. Het borduurgaren is door ouderdom soms wat verkleurd; de onderkant van de boomstam is roze, de bonte kraai is blauw en het roodborstje oranje.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🦵 Portie 7 : Circus Knie
Juli 2019• 51.998269, 5.129622
Strandje aan de Lek, recreatiegebied Tull en 't Waal
Het is nu 3 jaar geleden dat moeder overleed. In het begin voelde rouw als iets dat me opnieuw leerde kijken en luisteren. Maar langzamerhand zijn de rauwe rouwrandjes ervan afgegaan. In de tussentijd vroeg ik me vaak af: voor wie onderneem ik al deze as-avonturen? Voor moeder? Als vergiffenis? Voor mezelf, als feestelijk zinloze zingeving?Het is weer zomervakantie. Strooitijd. Over enkele dagen vertrekken we weer naar de Rijn in Duits- en Zwitserland. Om in de flow van het moeder-strooien te komen dacht ik even te gaan oefenen.... Grapjas.De hele dag was bloedheet, dus ik wacht met fietsen tot het nacht is. In de fietstas: een lepel moeder in een flesje Mutti tomatenpassata. En een fles Rivella. De krekels tjirpen en de planten wasemen. Het ruikt zoals alleen zomernachten kunnen ruiken.Het is 20 kilometer fietsen naar de Lek. Officieel maakt 'ie deel uit van de Rijn-delta. Het ik opgezocht. Dus het mag. Ik ga rond 1.00 's nachts de snelweg onderdoor en fiets over de Lekdijk, op weg naar waar je de auto's niet meer hoort. M'n voorlamp is stuk en de weg onverlicht, zo'n weggetje waar jonge harries heel hard met hun crossbak overheen gaan gummen.Ik rijd de uiterwaarden in en loop naar het water. Er is niemand behalve een zeer chagrijnige gans, prikplanten, prikbeestjes, een mooie boom aan de waterkant en een hoog op-je-bek-ga-risico. In m'n ene hard m'n binaurale opname-apparaat, in de andere het flesje moeder en in m'n derde hand de smartphone waarmee ik het geheel een beetje poog bij te lichten. Al balancerend op losliggende waterkant-rotsblokken probeer ik het flesje moeder met m'n vierde hand open te krijgen. Op de een of andere manier gaat het prima. Eitje.Blijkbaar kan ik het nog. Opgelucht fiets ik onverlicht terug door de zwoele zomernacht. Op de Lekdijk hoor ik een achterligger aankomen. Ik denk gelijk dat het een gummende crossbak is, dus ga zoveel mogelijk rechts rijden. Teveel.De achterligger stopt terwijl ik episch in de greppel lig te zijn. "Wat doe je nou, maat?", vraagt de bijrijder terecht met een kruising van vermaak en verontrusting. Ik voel de Rijn ontspringen aan mijn knie. Of 'ie misschien wat sterilon en een pleister bij zich heeft. Nee. Wel parfum en wat vochtig toiletpapier. Het is een absurd grote fles parfum, in de vorm van een dikke Griekse pilaar. Gezien de situatie en de pijn heb ik niet gevraagd waarom iemand een absurd grote pilaarvormige fles parfum in z'n auto heeft. "Ik fiets wel naar een kroeg voor wat sterilon", zeg ik om de jongeman gerust te stellen. "Heb je gedronken?", vraagt 'ie gelijk, om proberen te snappen waarom ik überhaupt de greppel instortte. Met een grijns wijs ik op de meters verderop geslingerde fles Rivella. Ze zijn gerust genoeg om door te rijden.M'n knie is een mislukte kapsalon, en m'n been een ecoline-kunstwerk. Nu realiseer ik me pas dat ik héél ver weg van Utrecht ben, en m'n knie over niet al te lang drie keer zo groot en onbeweegbaar zal zijn. Dit wordt dus een portie niet-mauwen-maar-doorfietsen.Het gaat niet heel snel en de rode rivierdelta's op m'n been worden steeds prijzenswaardiger, maar ik bereik de grens van Utrecht. Ondertussen bel ik Lot. Zou je me tegemoet kunnen fietsen? En zou je wat water, 80 pleisers en een sixpack sterilon mee kunnen nemen?Om de ontmoetingspoging niet hopeloos te laten zijn proberen we te location-sharen. Maar ik ben zo'n privacy-verdacht lulletje dat ik alles heb dichtgetimmerd en dit zo goed als onmogelijk blijkt. Na vloeken en verkeerd fietsen treffen Lot en ik elkaar bij de Prins Clausbrug. Grappig hoe dat werkt. Pas als ik Lot zie mag ik zielig zijn, en voel ineens dat m'n kapsalon toch wel tergend veel pijn doet.Leidsche Rijn heeft blijkbaar een gruwelijk groot ziekenhuis voor helemaal niemand. Toch fijn dat het er is. De kapsalon vergt 5 hechtingen en een tetatusprik. Is 5 hechtingen respectabel? Geen idee, dit was mijn hechting-ontmaagding.En nu? Stel je deze slapstick-scene eens voor: je moet poepen maar kan je knie niet buigen...Oftewel, de grootse bron-van-de-rijn-tochten zijn even niet mogelijk. De Rheinsteig-etappes die we wilden gaan lopen misschien. Een beetje. Ofzo.#strooigoed #asavonturen
NB: BNN-VARA was de 4e omroep waar deze podcast onderdak probeerde te vinden. Ze wilden het graag hebben. Het was niet de bedoeling. Het kindje van de coordinator werd veels te vroeg geboren. Gebroken vliezen op 25 weken. Baby en moeder hebben het overleefd, de podcastredactie niet.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🖕 Portie 8: Oh Fuck
Augustus 2019• 50.648729, 7,281112
Fuckbach (Stensbach), Asberg (Bad Honnef)
M'n (half-)zus vindt die uitstrooi-queeste rond m'n moeders as maar overdreven, geloof ik. Haar moeder hield er een paar jaar vóór mijn moeder mee op. "Jeetje, wat ben je toch een knurft, broertje", reageert ze op de 5 hechtingen in m'n knie die ik overhield aan het vorige as-avontuur. "Zoals mijn moeder zou zeggen als ze er nog zou zijn; neem maar een sneukel, dan komt alles goed!".'Alles komt goed.' Ik heb dat altijd maar een rare uitspraak gevonden. Je weet toch niet of alles goed komt? En daarnaast: 'alles' is héél veel. 'Goed' is héél arbitrair. Wat je wél zeker weet? Dat alles voorbij gaat. Vond m'n moeder een geruststellende gedachte. Ik ook. M'n knie ook."Ik heb nooit met haar as geleurd, maar ik eer haar (bijna) dagelijks met die sneukel.", zegt mijn zus ook. "Sterkte met je knie van je zussie". Lief. Maar inderdaad, waarom al dat rondleuren? Soms tot bloedens toe. Is het een soort louteringsritueel? Boetedoening? Een doe-het-zelf bedevaart? Doe ik het voor moeder of mezelf? Wat denk jij?Enfin. Het verband is ondertussen van m'n knie. Het geheel leek eerst op een kapsalon, nu meer op een hele dikke curryworst. De grootse Zwitserland-strooiplannen zijn even niet mogelijk. Dan maar een geïmproviseerd as-avontuur iets dichter bij huis; Circus Knie vertrekt naar Duitsland. Met genoeg moeder voor 3 porties in de achterbak. Ons doel: een stuk van de Rheinsteig lopen. Reisgenoot Roy kwam met dit plan. Prima gelegenheid om met as te strooien, leek mij zo. M'n knie kijkt bedenkelijk.• Poging 1Aldus banjeren Lot en Roy langs ruïnes en over bergen. Ik doe hetzelfde, maar dan minder snel en minder gracieus. We passeren vele beekjes, maar geen enkele beek komt uit in de Rijn. Ze stromen allemaal het riool in. Al heb ik er 18 kilometer voor moeten strompelen, maar het riool is toch een wat shitty as-bestemming. Het bakje moeder blijft dicht vandaag.• Poging 2Het riviertje de Sieg komt tot ieders heil namelijk iets verderop in de Rijn. Leuk voor een portie moeder. En langs de oever kan je lieflijk wandelen. Leuk voor de knie. Er is zelfs een watervalletje in de Sieg, de Siegfall bij Schladern. Leuk voor de podcast.Aldus gaan we op pad. Vandaag moet het toch wel lukken? Maar halverwege de wandeling veranderen de prioriteiten; midden in het bos lekt Lots tampon door. Terwijl ze een beschut plekje zoekt voor vervangwerkzaamheden overweeg ik héél even m'n microfoon tevoorschijn te toveren voor een live reportage met diepteinterview..
Er wordt die dag niet gestrooid.• Poging 3Morgen vertrekken we weer. Vandaag is de laatste kans om porties moeder te strooien. In Bad Honnef vinden we toevallig een oud boekje; Die Stadt Honnef und ihre Geschichte. Daarin schrijft Joseph Brungs over de Ohbach. Niemand weet waarom dat ding zo heet. Volgens Brungs heeft een landmeter die naam recentelijk uit z'n duim getrokken. Oh. De Ohbach komt bij Insel Grafenwerth uit in de Rijn - bij Rheinkilometer 642. De Ohbach is dus gekwalificeerd. Ook schrijft Brungs dat de Ohbach vroeger de Fuckenbach heette. En de bron van de Fuckenbach heette vroeger de Fuck.Aldus gaan we met een bakje moeder op zoek naar de Fuck. We rijden naar het gebied, en daar aangekomen blijkt de Fuck ergens op de Asberg te liggen. Oh fuck, je verzint het niet. Lot steekt er een peuk bij op.Diep in het bos ligt 'ie steil onder ons; de Fuck van de Ohbach. Een poeltje onder een grote beukenboom. In het poeltje zwemmen kikkervisjes. Ze krijgen een lading as over zich heen. Dat lijkt onaardig, maar ietsje later beginnen ze zich in moeder rond te wentelen. Het water in het poeltje staat stil maar er zit een gigantische regenbui aan te komen, dus spoedig gaat zal portie 8 op weg gaan de Rijn en zo naar zee en de ander porties. We spoeden ons naar de auto. Ik ietsje minder snel dan de rest.Van de meegenomen porties moeder is er maar eentje uitgestrooid. Thuis aangekomen gaat de overige as voorlopig terug in de zak.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Sinnds 2018 reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden. Of een boek. Rond de feestelijke vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we géén zelfmoord plegen? 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🥳 Portie 9: As-woensdag
Carnaval 2020• 50.004669, 7,857068
Morgenbach, Trechtingshausen
🎉 Carnavalszaterdag
'Kut, m'n fiets staat nog buiten!' realiseer ik me net als we wegrijden. Op de dag vóór de officiële start van carnaval stroomt Oeteldonk altijd vol met opgefokt volk. M’n achteraf-straatje in het centrum is dan de uitgelezen plek om allerlei lichaamsvloeistoffen te lozen of uit te wisselen. Zou m’n fiets het er zonder kleerscheuren af gaan brengen?Roy, Lot en ik zijn op weg naar een rematch met de Duitse Rijn. Deze keer zitten er namelijk níet 5 hechtingen in m’n knie. In de achterbak Roy's Nintendo (met Mega Man 2), Lot’s borduurwerk (met achttien vogeltjes) en een portie as van m’n moeder. Het portie dat afgelopen zomer onuitgestrooid was gebleven.Ik ben een twijfelend hoopje ellende. Over wat een mens nou eigenlijk met z’n leven mot. En waarom wilde ik dit hele uitstrooi-podcast-gebeuren ook alweer zo graag? Ben ik daarbij mijn moeders nagedachtenis aan het uitventen?We arriveren in Trechtingshausen, bij een houten huisje met een gewei boven de deur en zicht op de Rijn. Huiseigenaar Paul van achter in de zeventig doet open. Z’n kleding is verfomfaait en hij is met hoofd en hart duidelijk ergens anders. Hij weet de Wifi-code niet. Wat Wifi is weet hij niet. Wat internet is weet hij niet. Zijn vrouw Ulrike ligt ernstig ziek in het ziekenhuis. Zogauw we de sleutel hebben spoedt hij zich daarheen.Onze missies:
🔻 Een takke-eind lopen langs de Rijn.
🔻 Roy gaat z'n jeugdtrauma overwinnen: Mega Man 2 uitspelen.
🔻 Lot gaat het vogeltjes-borduurwerk afmaken waar ze 2 jaar geleden mee begon om m’n moeders nalatenschap aan borduurgaren een mooie bestemming te geven.
🔻 Ik ga verder mijn moeder helpen verdwijnen. Portie 9 alweer.🎉 Tulpensonntag (Carnavalszondag)
Doe je ogen dicht, en probeer je eens de meest romantische versie van een bergbeek voor te stellen. Doe je ogen weer open, en zie: de Morgenbach. Deze gaan we volgen. Maar het waait als een malle. Als ervaren audio- en uitstrooiman weet ik dat wind daar niet goed mee combineert.🎉 Rosenmontag (Carnavalsmaandag)
We pakken het pontje de Rijn over naar Lorch en wandelen naar het 17 km verderop gelegen Assmanshausen.De 2 beken onderweg zijn stom. De ene gorgelt en stinkt, de andere bestaat niet. Het bakje moeder blijft dicht. Gaandeweg komen er steeds meer flarden Duitse carnavalsmuziek aanwaaien.We naderen het dorp en komen middenin het hoogtepunt van Duits Karneval terecht. “Wauw, jullie wandelaarsoutfit is echt goed gelukt!”, grapt een hossende verpleegster-duivel. We missen de trein, ik wil keihard een pint. Ik tik ‘m naar binnen, en help Lot en Roy ook met die van hen. Om 18.00 stipt nokt de muziek ermee, en keert men huiswaarts.Thuis aangekomen komt Roy een heel eind met Mega Man 2, komt Lot een heel eind met borduren, en realiseer ik me dat ik misschien wel helemaal niet wil dat mijn moeders as ooit opkomt. Want dan heb ik geen verhaal meer op m'n leven aan op te hangen, dan moet ik ineens weer helemaal zelf gaan nadenken over wat je mot met zo'n leven.Er wordt zachtjes aangeklopt. Het is de oude Paul. Hij wil heel graag zijn 80-jarige vrouw in het ziekenhuis bellen maar krijgt de telefoon niet ontgrendeld. Ik volg 'm naar boven om hem verder te helpen. Het trappengat hangt vol geweien en dierenschedels. Hij is zijn leven lang jager geweest.Zeer waarschijnlijk heeft altijd vrouwlief de praktische zaken rond het huisje geregeld, en nu is Jager Paul redelijk hulpeloos. Zijn vrouw leeft waarschijnlijk niet al te lang meer. Ik vraag of hij kinderen heeft, of andere hulp. Hij kijkt me meewarig aan. Dan realiseer ik me dat wij weleens de allerlaatste gasten in het huisje zouden kunnen zijn. Zo gaan die dingen.‘s Nachts lig ik te malen en woelen, denkend aan Paul en zijn vrouw. Zowel m’n vader als moeder hebben een hele zure treurige aanloop naar hun dood gehad, en zijn allebei gestorven met nogal wat rafelrandjes en een weinig bevredigend einde aan hun verhaal. Natuurlijk benauwt het me dat mijn levensverhaal even schraal kan eindigen. Daarnaast zullen Lot en ik kinderloos blijven. Lot is mijn existentiële life line zogezegd, en ik kak in m’n broek bij de gedachte dat zij er eerder dan ik tussenuit zou piepen. Dat ga ik haar natuurlijk niet vertellen.🎉 Fasnachtsdienstag (Carnavalsdinsdag)
In Oeteldonk is de mooiste carnavalsdag begonnen. Iedereen is op dinsdag té gaar en murw om nog tof te doen. De brulboeien en Hollanders zijn afgehaakt. Twee keer lukte het me om tot en met dinsdag op sjouw te gaan. Labiel, kapot, en een compleet verdampt ego. Het leven voelen door een beetje dood te gaan. Ofzo.De Morgenbach is té mooi. We volgen ‘m weer de berg op. De zon breekt door, vogels fluiten. Perfecte plek. De beek is héél erg van toepassing op dat ene zijige nummer wat moeder heel mooi vond, en ik voor haar draaide op de uitvaart. Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. O, wat haat ik dat nummer. Deze beek krijgt niks.“Morgen is het Aswoensdag”, merkt Lot op. Een snaakse lach trekt om haar lippen. Tja, daar kan ik niks tegenin brengen. Het besluit staat vast. We gaan strooien op de meest assige dag van het jaar.Weer bij het huisje onderneemt Roy de laatste poging om Mega Man 2 uit te spelen. Na lang zwoegen heeft hij nog 1 kans. Het lukt níet. Maar nog nooit is ‘ie verder gekomen.🎉 Aswoensdag
Lot en ik staan vroeg op. Het is druilerig en koud. We lopen naar de monding van de Morgenbach. Ter ere van moeder en dat afschuwelijke lied verplaats ik een grote kei, leg ‘m midden in de beekmonding, en strooi de as erop. Het is een fikse portie. Het water gutst nu en dan over de kei en neemt dan een wolkje as mee.Terug in Den Bosch ligt er een plasje kots tegenover m’n voordeur. Met m’n fiets is niks aan hand.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Sinnds 2018 reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.Het is de bedoeling dat deze en andere avonturen ooit een podcast worden. Of een boek. Rond de feestelijke vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we géén zelfmoord plegen? 🎉
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🍚 Portie Poedersuiker
Augustus 202050.438136, 6.649457
Ahrquelle, Blankenheim
Er hangt een vergiet in de pruimenboom langs ons balkonnetje. Geen idee waarom. We zijn in Eichenbach, een gehucht langs de Aremberg. Er zijn hier geen corona-gevallen. Wel, bomen, veel vogels, veel stilte. En een beekje die heel origineel ook de Eichenbach heet. Iets verderop stroomt die in de Ahr. Of zoals wij 'm noemen: de Aars.Geen debiele projectjes, geen omslachtige avonturen. Gewoon helemaal niks. Beetje boekjes lezen, beetje vogeltjes kijken, en voor de rest niks. Dat heeft Lot me opgedragen. Zelfs m’n moeders as heb ik thuis gelaten.Het was de bedoeling deze mei de laatste portie moeder in de bron van de Rijn te mieteren, hoog in Zwitserland. Maar toen ging een virus lopen mauwen. En nu heb ik die as dus überhaupt niet bij me. Dit om niet in de verleiding te komen deze vakantie alsnog -iets- te gaan doen.Dat niks moeten doen is trouwens niet voor niks. Zoveel werd wel duidelijk toen ik vorige week een paniekaanval kreeg onder de douche. Enkele maanden terug, in de heerlijke ruisloze stilte van de lockdown, besloot ik geen TOZO aan te vragen. Want ik wil nooit van mijn leven meer iets te maken hebben met het UWV. Dus werkte ik tot wel 48 uur per week. Heerlijk. Maar onhoudbaar.Daar stond Chieltje dus hyperventilerend onder de douche. Hoog tijd dus voor een potje niksdoen bij een beek. Geen epische verhaallijnen, geen omslachtige avonturen.In Eichenbach bouwt de onderbuurman dagelijks een altaartje van smurfen en pokémon op z’n vensterbank, maar voor de rest: niks. En laat me je zeggen: het niks doen lukt voor geen meter. M’n hersens zitten nog flink in de kramp, en moeten zich ergens aan vastklampen om eruit te komen. Een verhaal of iets om lijn te brengen in het geheel. Al is het lulkoek.BAM! Na een harde knal vliegt ineens een dvd-speler uit het raam onder ons tegen de pruimenboom. Een paar minuten later komt de onderbuurman bedremmeld naar buiten. Stuurs bekijkt hij het resultaat van zijn actie. Tja, ook hij zoekt een manier om zijn leven invulling te geven. Is dat vergiet ook zo in die pruimenboom gekomen?Ja, het leven is zinloos en niemand zit op je te wachten. Dan kan je maar beter zelf overal een feestje van maken, toch? Dus waarom zou je géén DVD-spelers en vergieten in een pruimenboom smijten? Of jaren rondzeulen met porties as? Het gedoe met dat uitstrooien geeft het leven een verhalend kader, en door een portie as kan elk uitje verworden tot een mythisch avontuur. Maar ja, daarom staat die as dus juist thuis.We zijn vandaag naar Blankenheim gereden. Vakwerkhuisjes en een burcht op een rots enzo. De bron van de Aars ontspringt hier. En de Fürstin Margaretha Weg loopt er ook nog eens langs. M’n moeder heette Margreet. Dit zou een perfecte plek geweest zijn voor een portie. Lot merkt m’n onrust. “Moet jij niet gewoon -íets- gaan strooien?”, vraagt ze als we een kleffe pizza calzone eten aan het dorpspleintje. “Poedersuiker ofzo?”. Ze merkt het op als grapje, maar het lijkt me een fantastisch idee.Hoe heet dat spul in het Duits? Ik doe een mondkapje op, loop Eissalon Serafim binnen en vraag dankzij Google Translate; “Darf ich etwas von ihren Puderzucker ausleihen?”. Mevrouw Serafim vraagt waar ik dat voor nodig heb. M’n Duits is redelijk voor op de camping, maar niet voor uitwijdingen over dode moeders, existentiële leegte en placebo’s. Onderhandelen over de prijs lukt wel. 2 euro voor een pakje moedervervanger. Goeie deal.Met het pakje lopen we naar de bron van de Aars. We proberen uit te rekenen hoe zwaar een portie moeder zou zijn (as is zwaar), en concluderen dat er 2 porties zitten in dit pakje van 250 gram. De poedersuiker zakt niet naar de bodem, het geeft mooie witte slierten in het lispelende stroompje. Even voelt het weer alsof de wereld klopt. Tevreden mag ik aan het bier. Qua zingeving blijkt poedersuiker een prima substituut.De volgende dag beklimmen we een berg. Bovenop de kale top staat een kapelletje met een perkje erlangs. Een oude man die sprekend lijkt op Super Mario geeft water aan 2 ontsproten hazelnootjes, die een eekhoorn vorig jaar vergeten was op te graven. We willen een kaarsje branden voor iedereen die lichamelijk, geestelijk of financieel in de knel komt door de pandemie. Hoofdschuddend kuiert Super Mario de kapel binnen. De kaarsjes zijn op. Sorry iedereen.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🐶 Portie 10: Klein Zwitserland
2021, Valentijnsdag• 51.9696775, 5.734605
Nederrijn, Renkum
Ik haal moeder op in Den Bosch. Al maanden staat haar as eenzaam in de kast van een leeg huis. Normaal kolkt rond deze tijd de stad van de massa’s hossende Oeteldonkers. Nu zijn de straten nagenoeg leeg. In tegenstelling tot andere jaren zitten er géén confetti-, urine- of zaadsporen op m’n voordeur.Geen geklooi met trechters en bakjes deze keer. Hoppa, gewoon de hele pot gaat mee in m’n rugzak. Een stuk gaffertape over de deksel voor de zekerheid. Tijd om op sjouw te gaan. De maatlepel die moeder ooit bij de Margriet had gekregen gaat ook mee.Vorig jaar zou ik de resterende as van mijn moeder naar eindbestemming Zwitserland brengen. Ook dit jaar lijkt Zwitserland er niet in te zitten. Dan maar naar Klein Zwitserland.Er zijn 7 Kleine Zwitserlanden in Nederland, waaronder het stoerste en spannendste speelbos van Limburg. Maar onze bestemming is Hotel Klein Zwitserland in het Nederrijndal langs Arnhem. Mede mogelijk gemaakt door de Kruitvat Hotelbon.Het landschap langs de Nederrijn glooit er op los. Met een beetje fantasie waan je je in het buitenland. En bovenop een besneeuwde heuvel staat Hotel Klein Zwitserland. De trappen kraken en de gangen zijn leeg. Alle gasten moeten op de kamer eten. Where's Johhny?We halen een maandmenu bij het lokale chin-ind restaurant. Al snel ruikt de hotelkamer naar nostalgisch ouderwetse Babi Pangang en Tjap Tjoi. De kilo moeder mag gezellig meekijken, maar vanwege Valentijns-activiteiten zet ik haar toch maar even in de kast.De afgelopen maand ben ik me iets gaan realiseren. Door zo'n avondklok-lockdown rijgen de dagen zich contrastloos aan elkaar. Zou het zó voelen om onsterfelijk te zijn? Een eindeloze beige toestand? Hoe fijn is het dan dat de dood bestaat, om een beetje sjeu aan het leven te geven?Enfin, de volgende dag is het stervenskoud. In de verte zingt een vroege kievit, een grote gele kwikstaart toont een wulps geel reetje. Het water in de uiterwaarden is al aan het zakken, maar het ijs zakt niet mee. Door dit kruiend en krakend maanlandschap drentelen we naar de oever van de Nederrijn. Het water staat nog steeds hoog en stroomt als een malle.Het is met deze wind en kou nog best lastig eenhandig een lepel moeder uit de pot te hengelen (microfoon in de andere hand ). Een enthousiaste grote hond komt aanrennen en neemt het pluizige windscherm van m’n microfoon in de bek. Extréém duidelijk geef ik het beest te verstaan dat ‘ie als de sodemieter moet optiefen. Gezien alle omstandigheden komt er toch nog verbazingwekkend veel moeder in het water terecht. Met deze stroming is portie 10 makkelijk vóór de avondklok in de Noordzee.Asstrooien is goed voor de ziel, na elk portie voel ik me lichter. Het stemt een mens mild. Ik loop naar hond en baasje om excuses te maken. Het baasje mompelt iets. Het beestje vindt het allemaal prima, en begint me kwispelend te likken.#strooigoed #asavonturen
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
💎 Portie 11: Namaste in je snee
Augustus 2021• 49.710010, 7.405899
Schnorrenbach, Stadt Idar-Oberstein
Bovenop de berg is alles dicht behalve een oud souvenirswinkeltje, gerund door een nóg ouder vrouwtje. Als ze érgens van die schildjes hebben voor op m’n wandelstok, dan is het hier. Inderdaad heeft ze hele mooie, sommige worden al jaren niet meer gemaakt.Die stok is van m’n opa geweest, zeg ik. Ik wandel de routes die hij nog had willen doen. Het gezicht van de oude vrouw licht op. Wacht even, gebaart ze. Ze dribbelt weg. We horen haar rommelen. Breed grijnzend komt ze terug met 2 prachtige wandelstokken, de ene iets groter, allebei overladen met schildjes. Twee mensenlevens op een stok.Dat verhaal van mijn stok is een leugen. Die wandelstok is niet van mijn opa. Ik vond ‘m vorige maand in de bosjes. Daar lag ‘ie al heel lang zo te zien. Ook goed. Voor het verhaal maakt het niet uit. De oude vrouw geloofde 't en het maakte haar blij. Dat is genoeg.Mijn moeder zocht zingeving in van alles. Door mij te krijgen bijvoorbeeld. Ze zocht het een tijd in het spirituelerige. Ze droomde ooit dat ze een koningsvaren was in de schaduw van een eik. Ze vond dat zó veelbetekenend dat ze een mandala-vrouw vroeg daar een tekening van te maken. Het werd een monsterlijk wanstaltige tekening.Ze zocht het een tijd in de energie van stenen. Zo zijn malachieten goed voor je gevoelsleven. M’n moeder geloofde dat die haar konden helpen. Dat deden ze natuurlijk niet. Toen ging ze het maar zoeken in de drank. En heel veel roken. En vond het in de dood. Dat is tenminste duidelijk.Zelf heb ik trouwens ook geen idee wat je met het leven moet. Wél ben ik al 4 jaar op sjouw met m’n moeders as. Dat heeft onderhand natuurlijk niks meer met haar maar vooral met mij te maken. Sommige mensen geloven in een god of verzamelen postzegels. Ik strooi met as.We zijn in Idar-Oberstein, vroeger edelstenengebied. Dit is een ogenschijnlijk mooi oud stadje in een kloof van het riviertje de Nahe. De rivier kan je in de stad alleen helemaal niet zien, want in de jaren 80 hebben ze er een autoweg overheen gebouwd. Sindsdien is het toerisme opgedroogd.Hier zijn malachieten te vinden op elke straathoek. Ik koop er eentje. Op het bijgevoegde briefje staat dat malachieten ook goed zijn voor je seksleven. Daar heeft moeder me nooit iets over verteld.Ons vakantiehuisje staat pal langs de Schnorrenbach. Met de pot moeder en de malachiet lopen we naar de bron: een mooi vennetje. Ik strooi een lepel moeder erin en gooi de malachiet erachteraan.
👇
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil. Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
🐈 Portie 12: Namaste in je snee
Augustus 2021• 49.892849, 7.056040
Goldbach, Andel
Een paar dagen later, in de bossen boven de Moezel. We wandelen langs een andere beek, de Goldbach. In een tupperware-bakje heb ik weer wat moeder mee. Bij de beekbron gaat het te water. Op de terugweg loop ik de wildernis in om te plassen. Daar ontdek ik een prachtige verborgen plek in het bos, in de oksel van een rots, vol lieflijke witte bloemetjes.Er staat een machtige eik met aan de wortel een grote koningsvaren. Een paar zonnestralen komen door de takken. Een prachtige laatste rustplaats voor m’n moeder. Ik heb alleen geen as meer bij me. Dan maar niet. Ook goed. Voor het verhaal maakt het niet uit.Waar geloof jíj in, lieve lezer? Ik geloof dat een lief jong katje sterft, elke keer als iemand ‘Namaste’ zegt. Dat is voor mij dé manier om de online yoga-oefeningen uit te houden deze vakantie. En door me voor te stellen hoe de yoga-instructrice Adriene langzaam wordt verscheurd door haar kuthond. Maar dat is míjn manier. Misschien heb jij een andere manier.Namaste in je snee.
Weer een portie moeder op weg naar zee.#strooigoed #asavonturen
-------------------* PS: Zelfs in m'n meest wild humoristische dromen had ik niet kunnen bevroeden dat 'Namaste in je snee' later écht iets blijkt te zijn. Dat heet een yoni-ei. Een yoni-ei.*Dit en meer in de heerlijke aflevering van Keuringsdienst van Waarde over Edelstenen.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
💦 ZWISCHENSPIEL:
Een klein geel feestje
September 2021
Het zou kunnen dat ik vannacht tegen de voordeur van het UWV heb gepist. Een mooie grote gele straal. Op dat moment liep nét een man langs, met zo’n blousje en van die puntschoenen. "Vind je dat normaal?" vroeg de man. Ik vond dat een lastige vraag, zo tijdens het plassen.Vind ik dat normaal? Beangstigend weinig is normaal, toch? Of vanzelfsprekend. Er is vooral heel veel volslagen absurd. Wat is wél normaal? Het leven in ieder geval niet. Dat vind ík niet alleen, dat vond m’n moeder duidelijk ook. Exact 5 jaar geleden stopte ze daar dan ook mee.Wat moet je met het leven? Dat is de vraag achter alle avonturen hier. Maar langzamerhand doemt een onderliggende – nog essentiëlere – vraag op: waarom zou je eigenlijk géén zelfmoord plegen?Nee, niets hiervan zou ik normaal noemen. Het zou zomaar kunnen dat ik dáárom op deze jubileumnacht tegen het UWV stond aan te pissen. Een klein feestje ter ere van haar, mezelf en de levenden. Om te vieren hoe weinig normaal alles is. En dat tegen het UWV pissen misschien een van de normaalste dingen is die een mens kan doen. Nadruppelend wilde ik dat de man zeggen. Hij was natuurlijk allang doorgelopen.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🧤 ZWISCHENSPIEL:
Stef Bos, jij rukker
December 2021
Stef Bos, jij rukker. Ik schrok van deze recente foto. Want het is écht zo. Ik ben m’n vader aan het worden. Althans, de discodip-versie. Hetzelfde smoelwerk met de licht krullende mondhoekjes op foto’s. Wat ook ík voortaan, de rest van m’n leven, op alle foto’s zal hebben.Dezelfde linksom-rechtsom mentaliteit, dezelfde onpeilbaarheid, dezelfde woedeuitbarstingen, dezelfde stoelgang.Toen Lot laatst terug kwam van de kapper wilde ik haar bijna terugsturen. Met dat nieuwe kapsel deed ze me oncomfortabel veel denken aan zijn 3e vrouw.En potnonde, nu heb ik ook precies van die leren handschoenen. Ik vond ze toevallig voor een knaak bij de kringloop in Terneuzen. De kans dat hij ze óók uit Terneuzen had is klein. Maar ik deed ze in m’n mond, en ja. Ze smaken precies zoals ik me van vroeger herinner.Precies 9 jaar geleden ging ‘ie dood. Zoals je weet paste hij niet helemaal in z'n kist. Maar dat niet alleen moeder maar óók vader rafelig doodging, was ik een beetje vergeten. Deze vakantie kijken we de serie Succession. En dat trekt allerhande ladekastjes open met rotzooi erin.Al kan je 15 nullen van de bedragen afhalen, toch komen de archetypes van Succession akelig dicht in de buurt. Rond mijn vader was het ook een fiks gore familiesoap. Daar hield ik een extremistische Zwitserland-mentaliteit aan over.Moeders as probeer ik dan ook al jaren daar naartoe te brengen. Dat mag ik helemaal zelf weten, want ik ben enig kind en zij stief eenzaam. Vader stierf met 3 vrouwen en 3 kinderen op z’n naam. En ligt ergens in een grauw graf in Leiderdorp waar ik nooit meer ben geweest. Ik ga ‘m niet opgraven om ook mee naar Zwitserland te zeulen.Maar toch. Stef Bos, jij rukker. Die ándere zin uit dat liedje is óók waar.
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
💩 Portie 13 tm 16: De Tao van Poep
Juli - Augustus 2022• 49.999780, 8.311224
Main, Kostheim-Gustavsburgbrücke• 47.556966, 7.603288
Rijn, Basel – langs het hoofdkantoor van Roche Farmacie• 47.899141,6.912514
Iets boven de Source de la Moselle, Bussang – Frankrijk• 48.001684, 6.910356
Moselotte, La Bresse – Frankrijk
Een vleesraket. Terwijl ik in de Moselotte sta om een portie van m’n moeder uit te strooien zoeft er elke paar minuten eentje langs, slechts enkele meters boven me. Deze beek in de Vogezen is prachtig feeëriek, maar van die vleesraketten snap ik weinig – hoe mooi het geluid ook is. Want stel je voor: je wordt vastgesnoerd aan een kabel om als hulpeloze rollade met je kop naar voren de berg af te gieren. 110 km/u gaat het. Mensen betalen hier E62,- voor.Waarom doen mensen dingen? Ik zeul al 6 jaar rond met de as van m’n moeder. Elke vakantie gaat de pot mee om lepel voor lepel te verstrooien. En ondertussen denk ik te snappen waarom. Het is een soort deal tussen haar en mij. Ik help haar met de wens om te verdwijnen. En zij helpt mij om met haar as een absurde existentiële Queeste op te kunnen tuigen om zo de zinloosheid onder ogen te leren zien.Maar waarom schrijf ik al 6 jaar deze verhalen en maak ik geluidsopnames van alle asavonturen? Waarom blijf ik al 6 jaar proberen om dit als podcast te slijten aan een grote partij zoals de NPO? Ook al kaatste dit inmiddels 5x en “blijkt Hilversum al jaren een tijd- en energieverspiller”, zoals onze Raad van Toezicht het zo mooi zegt?
• Waarom doen mensen dingen? Pieter is een collega van Lot, en Pieter wil al jaren met orca’s zwemmen. Zolang hij zich kan herinneren vindt hij orca’s geweldig en hij wilde vroeger dan ook maritiem bioloog worden. Maar de studie om maritiem bioloog te worden zat vol met scheikunde. En scheikunde heeft vanalles te maken met moleculen, maar weinig met orca’s. Tegenwoordig is Pieter docent Nederlands en schrijft z’n eerste boek. Ook heel tof. Maar na lang sparen en wachten heeft Pieter deze vakantie in Canada met orca’s gezwommen.
Het is dit jaar dan tóch gelukt een podcast bij de NPO te maken. Niet over de asavonturen maar iets anders. Lagelieder, een podcast over overlevering. Deze podcast kwam er wél omdat het voldeed aan ‘de regionale functie van de publieke omroep’. Omdat we een eindredacteur hadden die ons niet liet vallen en inhoudelijk grotendeels met rust liet. En door de laatste aflevering van Lagelieder snapte ik ineens: ik ben doodsbang. In die aflevering gaat het over takken die vallen in het bos zonder dat er iemand in de buurt is om dat te horen. Ik heb geen ouders, geen kinderen en ik ben doodsbang zo’n tak te zijn.Mijn moeder was een trotse vrouw, maar sociaal en bescheiden. Ze zei altijd dat ze in het leven ging voor brons. Daarmee was ze tevreden. Althans dat hield ze zichzelf voor. Toch was ze in haar laatste jaren verongelijkt, teleurgesteld en voelde zich onbegrepen. Had ze dat over zichzelf afgeroepen? De les die ik daar toen uit haalde: tevredenheid ís niet genoeg. En dus ben ik al jaren niet tevreden om deze Queeste gewoon voor mezelf en haar te doen. Nee, deze tak zal gehoord worden.
• Waarom doen mensen dingen? Lothar is een middelbare schoolvriend, en Lothar heeft in de loop der jaren vele pandjes gekocht en verbouwd. Zijn vader en moeder zijn daar mee begonnen, hypotheek op hypotheek stapelend. Niet om te verkopen maar om een eigen imperium te bouwen. Eentje buiten de tijd en volgens eigen voorwaarden. Vader is inmiddels overleden en nu is zoon de nieuwe baron en moeder de douairière. Onder de streep hebben ze net zo veel of weinig te makken als ik, maar dan onafhankelijker en met veel meer stenen.
We zijn toe aan vakantie. Tijdens het maken van Lagelieder liepen we longcovid beige op. Met de intentie die onzin al wandelend uit onze longen te branden gaan we verdomme weer naar de Rijn. En al jaren gaat daarbij een bakje as mee. Volgens een zelf opgelegde regel moet elk portie moeder via de Rijn in de Noordzee komen. Dus al jaren gaan onze vakanties naar Duitstalige locaties. Maar ik wil ook even vakantie van m’n eigen regels: er blijkt een zijrivier van de Rijn in Frankrijk te beginnen. We mogen naar Frankrijk! Ik ben er al 25 jaar niet geweest en het voelt als spijbelen, maar daar gaan we. Op weg naar de bron van de Moezel in Frankrijk.We doen het langzaam aan, nemen een dikke omweg via Duitsland en gunnen onze post-covidlijfjes vele tussenstops. Onderweg stoppen we waar de Main in de Rijn uitkomt. Daar gaan portie 13 te water. En Portie 14 gaat een paar dagen later in de Rijn bij Basel, langs de Rochefabriek die antidepressiva produceren waar m'n moeder niks aan had in een land waar m'n moeder een hekel aan had. Ik zwem een stukje mee.En passant gooi ik van deze porties een verhaaltje en een foto op de socials. In de comments vraagt Noortje hoeveel vakanties we op deze manier nog denken nodig te hebben, met een schaterlachemoji erachteraan. En ook Roy reageert soortgelijk: is die as niet eens een keer op? Tja, er zit nog een kwart in de pot maar misschien moet het maar eens klaar zijn.
• Waarom doen mensen dingen? Jyoti ken ik uit Den Bosch, en Jyoti besloot ineens om in haar eentje een heel eind te gaan lopen met slechts een soort handkar bij zich die Arlette heet. In Arlette een tentje, slaapzak, wat kleding en regenspul. Jyoti vertrok een maand geleden en is nu in Bretagne. Dan via Spanje oversteken naar Afrika en aan die kant de Middellandse Zee volgen ofzo, ze ziet wel. Jyoti kreeg 2 jaar terug kanker. Dat accepteerde ze. En toen genas ze. Ook dat accepteerde ze. En nu is ze een eind aan het lopen.
Onderweg naar Frankrijk krijg ik van een vriend een plaatje van de Azijnproevers toegestuurd: 3 ouwe gozers staan om een vat azijn met elk een vinger erin. De azijn is het leven en de gozers zijn Confucius, Lao-tse en Boeddha – de vertegenwoordigers van de 3 oosterse filosofieën. Ome Confucius kijkt zuur: azijn proeft zuur want zo hoort het. Zo zijn de regels in het leven en daar houden we ons aan. Tante Boeddha oogt daarentegen bitter; hij vindt het leven dan ook bitter – alles is lijden, azijn proeven is lijden. Er is een weg naar Nirwana, maar die ligt vol azijn. Lao-tse is van Team Tao en glimlacht. Waarom zuur of bitter over azijn doen, als azijn is wat het is. Dit is azijn, en het smaakt ook zo. Wat fijn.Ik moet denken aan het boekje ‘De Tao van Poeh’ wat heel vroeger bij ons op de WC lag. ‘De Tao van Poep’ noemden we het dan ook. Ik moet gniffelen bij de gedachte dat vader of moeder tijdens het poepen een spiritueel zoektochtje had. Misschien wil ik ook wel bij Team Tao. Een taoïst probeert zich niet te verzetten tegen de loop der dingen, maar daar spontaan doch welbewust in mee te gaan. Minder je best doen. Zal ik de asavonturen ook gewoon laten gebeuren? Is deze site genoeg? Of toch blíjven proberen het ergens weg te zetten?
• Waarom doen mensen dingen? Simone is de vriendin van Jorn, en Simone wil perse duiken in het Titicaca meer aan de andere kant van de wereld. Daar moet het Boliviaanse leger aan te pas komen, naast natuurlijk heel veel geld en training. Ik snap niet zo goed waarom je dit zou willen. Jorn kan me ook niet helemaal uitleggen waarom ze het wil. Maar het is natuurlijk compleet irrelevant of ik het nu snap of niet, ze wil het en is het gaan doen.
We zitten in een knalpaars appartementje in La Bresse. Naast ons een chagrijnig Frans stel; hij schreeuwt tegen z’n kinderen, zij hinnikt luidkeels tijdens het copuleren. Onder ons snoezige jongelui die de hele dag jointjes roken, redbull drinken, monopoly spelen en kant-en-klare hamburgers eten die ze elke keer laten verbranden. En aan de overkant een boulderpark met vleesraketten langs een prachtig feeërieke beek, de Moselotte. Ook moeder had deze beek prachtig gevonden. Maar het doel was de Moezel.De officiële bron van de Moezel blijkt een ongelooflijk treurig nepding voor toeristen. Het was zelfs zó kut dat Google maps m'n locatierecensie weigerde. Geen plek voor portie 15. Een taoïst kan niet zoveel met zoiets confucianistisch als een ‘officiële’ bron. Na flink veel klauteren en flink veel schrammen vinden we de échte bron een stuk verderop in de bergen. Ik strooi het paarse lavendelpotpourripotje met as erin leeg.Daarna komt een vlinder op me zitten om m'n hand te likken. Misschien betekent dat iets spiritueels. Voor de vlinder zelf betekent het waarschijnlijk weinig goeds. Want van tevoren had ik mezelf volgespoten met DEET.
• Waarom doen mensen dingen? Frans is een oud-collega en fijne vent, en ooit besloot Frans naar Rome te lopen. Gewoon omdat het kan. Hij kwam daar aan en ging weer naar huis. Toen kreeg zijn vrouw kanker. Ze kwam er doorheen en omdat ze toch geen kinderen hebben en het leven kort is enzo besloten ze samen de horizon tegemoet te fietsen. Via Scandinavië langs de Oostzee naar de Zwarte zee ofzo. Toen werd het oorlog in die regio dus gingen ze maar de andere kant op. Ook goed. Toen werden ze aangereden. Frans overleed enkele dagen later.
Na de deceptie van de Moezel lijkt die Moselotte veel aanlokkelijker. En omdat het episch is voor het verhaal gaan we helemaal naar de top van de Hohneck, waar de Moselotte begint. Maar die bron blijkt droog te staan. Ik vraag me serieus af of ik de as van m’n eigen moeder zal wegplassen. Dat het de azijn is die de as op weg stuurt naar Nirwana, zoiets. Poëtisch toch?Er liggen zelfs ook een paar mensdrollen. Moeder kon heus genieten van poep- en pieshumor. En ja, dit hele asstrooien is een tao van poep, een oefening om de zinloosheid van het leven in de ogen te durven kijken. Maar moeder was een trotse vrouw, en het zou mooi zijn als het nog enigszins met háár te maken heeft.Je zou het Taoistisch kunnen noemen maar een stukje stroomafwaards is de Moselotte op haar mooist. Gewoon op 2 minuten lopen van ons paarse appartement. Dit is misschien zelfs de eerste strooilocatie die moeder zélf zou hebben uitgekozen. Terwijl boven m'n hoofd de vleesraketten gieren laat langs m'n voeten Portie 16 een glunderend lang spoor na.
NB: Nu in 2024 (een kleine 2 jaar later) lees ik licht vertederd het bovenstaande terug. Want natuurlijk is l̶o̶n̶g̶c̶o̶v̶i̶d beige niet weg.Een reactie van Elke die ik 2 jaar geleden over het hoofd zag: "Ik vind het juist fijn, zo'n langzaam project met een overzichtelijk doel. Rouw in lepel-grote porties lijkt me ook veel beter te doen."Langzame rouw in lepel-grote porties. Klinkt goed. Klinkt taoistisch. Misschien is l̶o̶n̶g̶c̶o̶v̶i̶d daarbij een prachtig gouden en uiterst stom kadootje: dat langzaam gaat dan vanzelf. Want langzaam is de enige mogelijke manier. Al ben ik een uiterst belabberde taoist.
Trouwens, hier een voorproefje van hoe Asavonturen als podcast zou kunnen klinken. Ik leg het hier neer. Benieuwd wat je vindt. Met wie moet ik eens koffie gaan drinken?.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
⬆️ Dit prachtige bord maakte Janneke van der Aa nav de laatste Lageliederaflevering.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil.Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?
Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🍕 ZWISCHENSPIEL?
Juni 2023• 51.998269, 5.129622
Strandje aan de Lek, recreatiegebied Tull en 't Waal
Ken je dat? Dat je temidden van proleten met kutmuziek of jet-ski’s puur toevallig een vorige versie van jezelf tegenkomt? Een vorige versie van jezelf die 4 jaar geleden op een hete zomernacht de fiets pakte, [om met een bakje as van je moeder naar de Lek te fietsen? Ken je dat? Nee, ik tot gisteren ook niet.“Kom, we gaan zwemmen.”, zei Lot ineens. “We pakken verdomme de auto en we gaan ergens zwemmen.” In een vorig leven hadden we dat al dagenlang gedaan. Op de fiets natuurlijk. Gewoon ergens heenfietsen en gaan zwemmen. Een vorig leven zonder longcovid.Lot nam de afslag bij Nieuwegein en reed langs de dijk naar de Lek. Het zou toch niet? Al was alles anders dan in mijn herinnering door het felle daglicht, toch spotte ik gelijk de greppel waar een vorige Michiel in was gekukeld en een knie vol literaire littekens aan had overgehouden. Het strandje zelf en de boom waar een vorige Michiel het bakje moeder te water had gelaten herkende ik niet. Ik herkende zelfs mezelf niet meer – die versie van 4 jaar geleden die spontaan ‘s nachts 20 kilometer naar de Lek kon fietsen.Ik was vergeten dat mijn moeder dood is. Ik was vergeten dat een versie van mezelf de afgelopen 7 jaar rondreisde met de as van de versie van m'n moeder die dood is. Compleet terzijde geschoven door die nieuwe beige versie van Michiel. Die met longcovid.Zowel m’n vader als moeder waren niet heel goed in ziek zijn. Ik had me altijd voorgenomen dat anders te doen. Maar natuurlijk, tot niemands verbazing blijk je ook hierin op je ouders te lijken.Ach ja, ook deze periode is inspirerend. En hier ligt huidige Michiel dus nu. Temidden van proleten met kutmuziek of jet-ski’s. Deze Michiel gaat blijkbaar overal liggen als een vloerpizza. Iets wat een volgende Michiel over 4 jaar misschien vergeten is.
NB: "Toch moet ik ook lachen om je stukjes. Als het maar niet zo tragisch was, zou ik er hard om lachen." Deze reactie stuurde iemand nav dit stukje. Dus hier een disclaimer: lieve mensen, lach alsjeblieft hardop. Graag. Of iets anders. Ga kleien. Allemaal goed. Ik snap er zelf ook allemaal niks van. Stelletje rukkers.kusje
Meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🏡 Portie 17 & 18: Antwoord 42
Mei 2024• 51.356583, 6.275842
Nette, tussen Homberg en Hinsbeck - bij de Flotsmühle• 51.360498, 6.280571
Beekje bij de Schürkesweg, Nettetal
Verscholen in het bos staat een verdomd idyllisch blokhutje, aan de rand van een vennetje. "Charly’s Hütte" staat op een bordje langs de deur. Deze Charly, een Duitser genaamd Karl, bouwde deze hut op zijn 42e.Op de dakbalk schreef hij in nat stucwerk: 1981. Dat jaar staat ook in mijn paspoort: toen Karl de blokhut maakte, maakten mijn ouders mij. Blijkbaar wil je rond je 42e iets blijvends maken, zoals een blokhut of een mens.Deze blokhut en dit mens zijn beide 42 jaar oud. En hun makers zijn dood. Ik stel me voor dat Karl dacht: "Fak it, ik ga een blokhut bouwen in het bos!". Waar hij in het weekend heenging om vuurtje te stoken, schnapps te drinken en Goethe te lezen.
Diezelfde Goethe zat 300 jaar eerder ook in een blokhut. Daar scheef hij Wanderers Nachtlied, het summum van Duitse blokhutterigheid.bovenop de berg is er rust
in elke boomtop amper een zucht
de vogeltjes zwijgen in ‘t bos
wacht maar, binnenkort
rust jij ook.Volgens de overlevering kerfde Goethe dat gedicht met een mes in de muur van die blokhut. Dat is best raar, en of het klopt weet niemand, maar het is mooi voor het verhaal.
Het verhaal van Karl kan ook lulkoek zijn. Misschien bouwde hij de hut niet zelf, kwam er nooit, en verhuurde het vooral aan romantische Hollanders. Maar dat zou jammer zijn voor het verhaal.Wij mensen willen dat dingen samenhang en betekenis hebben. Dat heet narrative bias. Daarom bestaan religies, complottheorieën, cultuur en true crime podcasts. Narrative bias maakt het leven begrijpelijker en leuker. Dus natuurlijk bouwde Karl deze hut zelf. En daarom kreeg mijn moeder mij op haar 42e, want nu ben ik 42. Dat is mooi voor het verhaal.Maar wat ís het verhaal?Mijn moeder wilde verdwijnen. Al zeven jaar sjouw ik rond met haar as om die wens uit te laten komen. Lepel voor lepel verdwijnt ze in beekjes en stroompjes van de Rijn. Onderweg beleven we avonturen, om de zinloosheid te vieren. Langzaam op weg naar de bron van de Rijn in Zwitserland voor het laatste portie.Dit alles is mijn eigen absurde narratief. De dood is onbegrijpelijk, dus maak ik er maar een verhaal van. Je zou het narrative bias kunnen noemen. Mooier is: langzame rouw in lepelgrote porties.Ook zo’n mooi verhaal: je lichaam vernieuwt elke zeven jaar al je cellen. Elke zeven jaar ben je qua cellen een nieuwe ik. Of dit klopt maakt niet uit voor het verhaal. Wat wel uitmaakt: klopt dit asverstrooi-narratief na zeven jaar nog met deze nieuwe ik?De oude ik had nooit verwacht dat het strooien meer dan zeven jaar zou duren. Maar die ik had ook nooit gedacht l̴̴o̸n̵g̷c҈o̸v̵i̸̸d te krijgen. Twee jaar geleden liep ik het op tijdens het maken van Lagelieder, een podcast over de grens tussen waarheid en verhaal. De waarheid is onbegrijpelijk, dus maakt de mens er een verhaal van. Net als bij de dood. Net als bij het leven. Net als bij l̴̴o̸n̵g̷c҈o̸v̵i̸̸d.Lo̸n̵g̷c҈o̸v̵i̸̸d heeft mijn gevoel van identiteit doen wankelen. Het laatste as-avontuur is dan ook wat jaren geleden, sindsdien staat de as ongebruikt in een hoek stof te verzamelen. Maar de dood is geduldig. Toch zou ik de pot graag leeg zien voordat ik zelf een pot as ben.Ondertussen ben ik na 7 jaar zèlf narratieve identiteit uit die pot as gaan ontlenen. Dus moeder is mee naar de blokhut van Karl. Tijd voor nieuwe asavonturen met een nieuwe ik. Toevallig stroomt er iets verderop een lieflijk riviertje waar moeder in kan: de Nette.Toen Karl 42 was bouwde hij een blokhut. Toen mijn moeder 42 was kreeg ze mij. Nu ben ik 42 en sta met haar as aan de oever van dit riviertje. Ik vraag me af wie die vrouw eigenlijk was. Wat ik weet is dat ze viel op brede kale zwarte mannen. Ze had een relatie met een leuke brede kale zwarte man. Waarschijnlijk was het een leuke vader geweest. Hij wilde graag kinderen, maar zij niet. Toen kreeg ze zeven jaar later een relatie met een brede kale witte man. Daar kreeg ze op haar 42e alsnog een kind mee.42 is ergens een antwoord op. Maar wat is de vraag?Ik strooi de as in het water bij een snoezige watermolen. Waarom daar? De ik van zeven jaar geleden zocht betekenis in álles, op zoek naar dé juiste strooilocatie. Vanwege het verhaal. Deze ik vindt dat niet meer zo belangrijk, geloof ik.Dat is trouwens niet waar. De watermolen was bewoond. Ik sprong over een hekje en kwam via een kadetrapje bij het water. Stiekem hoopte ik dat iemand thuis was en boos naar buiten zou komen. Dat zou mooi zijn voor het verhaal.Er kwam niemand. Het interesseerde niemand behalve mij. En misschien jou.
Toen Goethe 82 jaar oud was, zes maanden voor zijn dood, bezocht ‘ie opnieuw de blokhut waar hij vroeger als jonkie dat gedicht in de muur had gekerfd. Hij las het en de tranen stroomden over zijn wangen. Heel langzaam trok hij zijn sneeuwwitte zakdoek uit zijn donkerbruine stoffen jas, droogde zijn tranen en zei op zachte, weemoedige toon: "Ja: wacht maar, jij zult ook snel rusten!", en was een halve minuut stil. Goethe keek nog eens door het raam het donkere sparrenbos in, draaide zich om en mompelde: “Laten we nu weer gaan.”
Trouwens, hier een voorproefje van hoe Asavonturen als podcast zou kunnen klinken. Ik leg het hier neer. Benieuwd wat je vindt. Met wie moet ik eens koffie gaan drinken?.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil.Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
🧂 Portie 19 & 20: Goddammit Walter!
Juli 2024• 50.438136, 6.649457
Ahrquelle, Blankenheim• 50.499901, 6.732863
Erftquelle, Holzmüllheim
Die éne scene uit The Big Lebowski. Tuurlijk moest ik daar tijdens het as-strooien de afgelopen jaren vaak aan denken. Maar nu kan ik ook echt meepraten.Nergens in ons vakantiehuisje had ik een handig afsluitbaar bakje kunnen vinden om een portie van m'n moeders as in te kunnen lepelen. Dus dan maar in een zoutvaatje. Dat strooit ook wel leuk. Het is zo'n ouderwets klassiek zoutvaatje van glas dat je eigenlijk alleen nog maar bij Van der Valkrestaurants vindt.Over dat zoutvaatje heb ik een genant verhaal. Eentje die het goed gaat doen op m’n uitvaart. Jij hebt ook vast van die verhalen. Mooie, betekenisvolle, kleine of smeuige gebeurtenissen uit je leven. Vertel je ze door aan je kinderen? En ken je zulke verhalen van je ouders uit hun vroegere leven?
Look, just because we're bereaved, that doesn't make us saps!
Ergens lijkt het vertellen van verhalen op het polijsten van stenen. Langzamerhand slijten de scherpe hoeken ervanaf, mits je het vaak genoeg vertelt. Zo eroderen grillige maar moeilijk te verstouwen waarheden tot mooie gladde steentjes die perfect in je hand en geheugen passen.Zoals de coronacrisis. Of lo̸n̵g̷c҈o̸v̵i̸̸d, de onbegrijpelijke chronische aandoening die ik eraan overhield. Of de doodswens van m’n moeder. Die ik met de jaren eindelijk een klein beetje begin te begrijpen, geloof ik. Al zitten er nog wat veel scherpe kantjes aan om soepel te kunnen vertellen.
Walter, I love you, but sooner or later, you're going to have to face the fact you're a goddamn moron.
We zijn op weg naar de bron van het riviertje de Ahr. Een kleine nis met tralies ervoor waaruit een stroompje sijpelt. Een 4 jaar jongere Michiel was hier ook, tijdens de lockdown. Díe Michiel had de as van z’n moeder niet bij zich. Dus die Michiel strooide toen maar wat poedersuiker in de bron, gehosseld bij de plaatselijke ijssalon. Maar de huidige Michiel heeft the real thing bij. In een zoutvaatje, omdat deze Michiel nergens een handig afsluitbaar bakje had kunnen vinden om de boel in te lepelen.Op een foto van 4 jaar geleden stond Michiel bij de bron, met dat pak poedersuiker op z’n hoofd. Het zou mooi zijn om op exact dezelfde plek dezelfde foto te maken met de 4 jaar oudere Michiel. Lot pakt haar camera, ik probeer het zoutvaatje op m’n hoofd te balanceren. Het waait een beetje. Hmm…
Goddammit Walter!
Mensen-as is een stuk minder assig dan de naam doet vermoeden. Het heeft geen consistente samenstelling. Een deel is stoffig, een deel is zanderig en een deel is korrelig. Het stoffige deel zit op m’n gezicht, op m’n bril, op m’n handen. De rest ligt het op de grond, nog geen 30 centimeter van het water. Tussen de groeven van pittoreske kinderkopjes waar het maar lastig tussenuit te pulken is. Welke emotie zit er tussen schaamte, boosheid en heel hard lachen in?Terwijl we proestend bezig zijn komt een iets te dik toeristengezin richting de bron lopen. Met twee bankpasjes probeer ik zoveel mogelijk as bij elkaar te schrapen. Samen met de scherven van het zoutvaatje gooi ik het armetierige restje as-gruis in de bron van de Ahr. Het gezin heeft het nooit gemerkt. Ze maken een selfie terwijl hun irritante hondje aan de straatstenen likt.
It was a pretty good story. Don't you think? It made me laugh to beat the band. Parts, anyway.
Aardig verhaal toch? Al jaren beleven m’n moeders as en ik samen avonturen, maar dit is toch wel een memorabele. Gaat het vast goed doen op m’n uitvaart. Tuurlijk zijn diepere lagen en metaforen leuk. Maar zo’n smeuig genant moment helpt natuurlijk ook wel.Ondertussen ben ik nu even oud als m’n moeder was toen ze mij kreeg. Van haar leven vóór mij weet ik weinig meer dan een handjevol steentjes. Een paar verhalen die ze steeds vertelde, met hier en daar wat restjes con- en subtekst om tussen de regels vandaan te pulken. Zoals dat het veel indruk moet hebben gemaakt toen haar vader – die ze later is gaan idoleren - stierf op de boot terug van Zuid Afrika toen ze 21 was. En dat ze eigenlijk viel op kale zwarte mannen, een relatie kreeg met ene Kenneth, maar geen kind op aarde wilde zetten wat gediscrimineerd zou worden.
New shit has come to light, man.
Soms komt daar jaren later ineens een nieuw steentje bij vanuit een onverwachte bron. Een steentje dat nog niet zo glad is afgesleten. Zo blijkt opa eigenlijk een viespeuk te zijn geweest.Wat weet jij eigenlijk van jouw ouders voordat jij in hun leven kwam? De enige manier om die mensen te leren kennen is via hun verhalen. Anekdotes en herinneringen uit hun verleden. Elke verjaardag of kerst of melancholieke bui komen ze tevoorschijn. Meestal ook maar een paar. Steeds dezelfde. Tel je die bij elkaar op, dan ken je hooguit enkele minuten van alle uren, dagen, weken, jaren uit iemands leven.
Life does not start and stop at your convenience, you miserable piece of shit.
Fuck it, dude. Let's go bowling.
En wat zou moeder ervan vinden dat haar as nu in m’n haar, tussen de straatstenen en in de maag van een irritant hondje zit? Nou, daar heb ik tot slot nog wel een smeuig verhaaltje over:Na het zoutvaatjes-debacle gingen we wandelen in het bos verderop. Door de grote overstroming van ‘21 waren nog steeds allerlei wandelpaden onbegaanbaar. Al ploeterend door het struikgewas vonden we diep in het bos een half ingegraven kistje met voodoopoppetjes. Dat was eng. En iets later vond ik een klavertje vier. Dat was leuk. We maakten hier maar het verhaal van dat moeder eventjes dreigend haar wijsvinger opstak en daarna bulderlachend haar schouders ophaalde. Fuck it, let's go bowling.
Well, that about does her, wraps her all up. I guess that's the way the whole darned human comedy keeps perpetuatin' itself, down through the generations, westward the wagons, across the sands of time until we-- aw, look at me, I'm ramblin' again. Well, I hope you folks enjoyed yourselves. Catch ya later on down the trail.
Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En daarna gebeurde longcovid. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Want zo'n project wat vele jaren overspant is ook mooi. Ooit moet dit een podcast worden, of een boek. Dus meelezende redacteuren / journalisten / uitgevers / adverteerders : kom maar op.Trouwens, hier een voorproefje van hoe Asavonturen als podcast zou kunnen klinken. Ik leg het hier neer. Benieuwd wat je vindt. Met wie moet ik eens koffie gaan drinken?.
Een beetje context.De laatste jaren van haar leven verlangde mijn moeder naar het zwarte gat. Het liefst wilde ze gewoon verdwijnen. Ik herken het verlangen. Dus help ik haar met deze wens.Gewapend met microfoon opende ik haar urn en verdeelde de as over Tupperware-bakjes, lege potten sinaasappel-gemberjam en Mutti-tomatenpuree.Al jaren reizen we langs de Rijn, om ooit te eindigen bij de bron - diep in Zwitserland. Op veel- en nikszeggende locaties verstrooi ik de as. Waarom? Daar probeer ik al jaren achter te komen.
En je moeder dan?Net als vele anderen is mijn moeder dus dood. Een lieve kettingrokende vrouw die zich in haar nadagen door het leven bedrogen voelde. En samen met haar zoon tussen de kieren van de participatiemaatschappij viel. Deze vrouw was alcoholist, eenzaam en te intelligent voor haar eigen bestwil.Zij werd depressief en begon zelfmoord-pogingen te ondernemen - althans, dat bleek uit weggemoffelde ambulancerapporten. Had ik er meer kunnen zijn voor haar? Uiteindelijk is het haar gegund in 2016. Onder onopgehelderde omstandigheden. Of houd ik dat mezelf voor?Een enig kind bleef achter. Zonder ouders, zonder kinderen. Maar met een onbestemd schuldgevoel, een lief-nihilistisch mensbeeld, een pot as en een verhaal. Van dit verhaal wil ik een feestje maken. Voor mezelf. maar juist ook voor anderen. Voor de levenden.
En nu ?Het laatste portie as had al jaren geleden in de bron van de Rijn moeten liggen, diep in de Zwitserse Alpen. Maar toen gebeurde de lockdown. En sinds 2022 moet ik door longcovid leren een langzame lul te zijn. Dus Zwitserland zal nog even duren.Voor de spanningsboog van dit verhaal is dat natuurlijk niet geweldig. Of toch wel? Er zit ook schoonheid in een langzaam project van vele jaren met rouw in lepelgrote porties. Want zo'n proces blíjft levenslang evolueren.Ooit moet dit een feestelijke podcast worden, of een boek. Rond de vraag: Wat moeten we met het leven? Waarom zouden we eigenlijk géén zelfmoord plegen? 🎉
2018
• Portie 1 : Ontgroening 🌄
• Portie 2 : Fok de Donau ⛲
• Portie 3 : Tja 🐸
• Portie 4, 5 & 6 : De levenden 💍
2019
• Een boom met 18 vogeltjes 🐦
• Portie 7 : Circus Knie 🦵
• Portie 8 : Oh Fuck 🖕
2020
• Portie 9 : As-woensdag 🥳
• Portie Poedersuiker 🍚
2021
• Portie 10 : Klein Zwitserland 🐶
• Portie 11 & 12 : Namaste in je snee 🙏
2022
• Portie 13 tm 16 : De Tao van Poep 💩
2023
• Vloerpizza 🍕
2024
• Portie 17 & 18 : Antwoord 42 🏡
• Portie 19 & 20 : Goddammit Walter 🧂
👋 Over Michiel
“Van de Weerthof is erg goed. Hij heeft het talent om een ogenschijnlijk obligate of futiele vraag te verheffen tot iets groters. En dat met een flinke dosis humor en muziek.”
Stan Putman, podcastjournalist en recensent De Volkskrant
🧐 Hallo. Ik ben podcastmaker, sound designer, muzikant, kunstenaar, eindredacteur en toekomstig bioafval. Misschien ken je me van oa de podcasts GEEL, Kapotgeel en Lagelieder.